Echte spot op Zappa ’88: The Last U.S. Show

De documentaire Zappa draait nu in de bioscoop. En de eindeloze stroom postume albums uit de immense archieven van workaholic Frank Zappa (1941-1993) gaat maar door. Twee ervan zijn memorabel.

Het nooit eerder verschenen album Welcome 2 America van Prince is nu uit. De plaat werd in 2010 opgenomen, zes jaar voordat de artiest stierf aan pijnstillers en een overmaat aan werk. De albumtitel klinkt niet onbekend: ooit was er de Welcome 2 America Tour en sloot hij deze af met de 21 Nite Stand-concertserie in The Forum in Los Angeles. Het album is onderdeel van Sony Music Entertainment, beheerders over een onmetelijk archief van nog onbekend werk, samen te vatten in één zin. Die is lang: ‘een krachtig, creatief statement dat verslag doet van Prince’ zorgen, hoop en visie ten aanzien van een maatschappij in ontwikkeling en zijn vooruitziende blik op een tijdperk van politieke verdeeldheid, misinformatie en een hernieuwde strijd om raciale gerechtigheid’. Prince zou er minder woorden voor nodig gehad hebben, maar hij kon zijn muziek en zang laten spreken. Een aantal singles maakte vanaf april de vloer warm voor onthaal van in totaal twaalf ongehoorde songs. Naast ‘Hot Summer’, met de bekende cocktail van zwoele klanken, klinkt ook de zeer serieuze inhoud van het titelnummer, waarin Prince de oppervlakkigheid van social media en reality-tv en monopolies in de muziekindustrie aan de kaak stelt.

Bring It On, het nieuwe album van Isla van Hout, mag er zijn als tastbaar resultaat van een boeiende zoektocht naar de bronnen van haar favoriete muziek: de gospel.

Het jubileumjaar had er anders uit moeten zien voor Ralph van Manen. Toch stond corona een online jubileumconcert, een geplande najaarstour en een nieuwe plaat niet in de weg. ‘Mijn geloof is verdiept, maar mijn vragenlijst is ook veel groter geworden.’

Met zijn kenmerkende nasale stemgeluid levert singer-songwriter Mat Kearny het ene na het andere catchy popalbum af. Had zijn vorige album Crazytalk een nog meer elektronisch geluid, op January Flower keert hij terug naar de meer akoestische pop. Wat gebleven zijn, zijn de aanstekelijke ritmes. Kearny begon ooit met veel spoken word/hiphop-invloeden in zijn muziek en hoewel die niet meer overheersen hoor je deze achtergrond wel degelijk terug in de vloeiende snelle zang van Kearny. Kearny’s songs zijn altijd kleine poëtische verhaaltjes over het leven en de ervaringen die hij opgedaan heeft. Daarin gaat het lang niet altijd expliciet over God en geloof, maar vaak wel tussen de regels door. Kearny zingt over nostalgie (‘Pontiac’), uitdagingen en mooie momenten in de liefde (‘Anywhere with you’), genieten van het moment, maar ook het gemis van vriendschap tijdens de geïsoleerde coronaperiode (‘Grand Canyon’). Elk liedje is op zijn eigen manier plezierig om naar te luisteren. Kearny verstaat de kunst om te blijven boeien, ook al pakt hij nergens echt uit. January Flower is daarmee een eigentijds singer-songwriter-album pur sang en is voor de liefhebber genieten.

De alternatieve rockband The Choir heeft in de christelijke scene een soort cultstatus. De band, al bezig sinds 1984, bestaat uit drie ervaren rotten, te weten Derri Daugherty (gitaar/zang), Steve Hindalong (drums) en Dan Michaels op saxofoon. Deep cuts is hun zestiende album alweer. De band begon in Zuid-Californië en leverde in zijn lange bestaan diverse kunstwerkjes af. Waar vorige albums van de band nogal eens donker en zwaar konden klinken, klinkt Deep cuts lichter en minder rauw, soms zelfs upbeat. De nummers gaan veelal over thema’s als vriendschap, dankbaarheid, doorzettingsvermogen en liefde. Dat zorgt, zeker voor de liefhebbers van deze band, voor een dubbel gevoel. Er klinkt plezier door in de muziek, maar het ruige randje dat de muziek van The Choir vaak zo kenmerkte, ontbreekt op dit album en dat is ook een gemis. Gelukkig zijn er ook stuwende en sferische songs als ‘The Woods’ (over genieten van de natuur), ‘Aces over Eighths’ en ‘Reckless Ways’ (over terugkijken op ‘roekeloze’ daden als jongere). Deep cuts is niet zo’n meesterwerkje als een aantal van hun vorige albums, maar de variatie en het spelplezier maken dit toch tot een aangenaam album voor de liefhebber.

De in Duitsland geboren en in Engeland wonende Max Richter noemt zichzelf nadrukkelijk een Europees componist. Hij schreef muziek voor films, maar ook zijn zelfstandige werk heeft een sterk cinematografisch karakter. Een jaar geleden bracht hij zijn album Voices uit als protest tegen de vele schendingen van de mensenrechten. Stemmen van over de hele wereld lazen, begeleid door Richters muziek, de tekst voor van de Universal Declaration of Human Rights. Niet iedereen is gecharmeerd van gesproken woorden bij muziek en daarom is Voices 2 een welkome aanvulling. Richter speelt hierop bezonken variaties op zijn Voices-composities. De kalmerende klanken op dit album duiden eerder op berusting dan op protest. De componist speelt zelf meditatief orgel, rustgevend piano en voorzichtig-hoopvol synthesizer. Richter wordt begeleid door een warm klinkend strijkersensemble en het woordloos zingende Tenebrae Choir onder leiding van dirigent Robert Ziegler.

Al tijdens zijn studie aan het conservatorium ontstond bij Nick Kerkhoff de wens om een eigen album te maken. Nu presenteert de bassist Here And Now, waarop hij niet alleen de bandleider is, maar ook de componist van alle gespeelde nummers. Kerkhoff verzamelde een fijn kwartet om zich heen van gelijkgestemde zielen. Saxofonist Jesse Schilderink, pianist Emanuele Pellegrini en drummer George Panaite brengen de stukken waarvan Kerkhoff de kiemcel bedacht tot gecultiveerde bloei. Centraal staat het fijnzinnige geluid van de elektrische basgitaar die de bandleider bespeelt, maar in het merendeel van de tracks is sprake van een volwaardig muzikaal evenwicht. Tijdens de solo’s is de drang naar vrijheid voelbaar. Live zoekt deze band vermoedelijk graag de scherpe randen op, maar op het album blijven de musici binnen veilige marges. Here And Now is een sterk debuut, maar de volgende keer mag het kwartet meer risico’s nemen.