Leegte door corona leidt tot Nederlands Bach Consort: ‘Nee, het zijn geen klaagzangen’

De alternatieve rockband The Choir heeft in de christelijke scene een soort cultstatus. De band, al bezig sinds 1984, bestaat uit drie ervaren rotten, te weten Derri Daugherty (gitaar/zang), Steve Hindalong (drums) en Dan Michaels op saxofoon. Deep cuts is hun zestiende album alweer. De band begon in Zuid-Californië en leverde in zijn lange bestaan diverse kunstwerkjes af. Waar vorige albums van de band nogal eens donker en zwaar konden klinken, klinkt Deep cuts lichter en minder rauw, soms zelfs upbeat. De nummers gaan veelal over thema’s als vriendschap, dankbaarheid, doorzettingsvermogen en liefde. Dat zorgt, zeker voor de liefhebbers van deze band, voor een dubbel gevoel. Er klinkt plezier door in de muziek, maar het ruige randje dat de muziek van The Choir vaak zo kenmerkte, ontbreekt op dit album en dat is ook een gemis. Gelukkig zijn er ook stuwende en sferische songs als ‘The Woods’ (over genieten van de natuur), ‘Aces over Eighths’ en ‘Reckless Ways’ (over terugkijken op ‘roekeloze’ daden als jongere). Deep cuts is niet zo’n meesterwerkje als een aantal van hun vorige albums, maar de variatie en het spelplezier maken dit toch tot een aangenaam album voor de liefhebber.

De in Duitsland geboren en in Engeland wonende Max Richter noemt zichzelf nadrukkelijk een Europees componist. Hij schreef muziek voor films, maar ook zijn zelfstandige werk heeft een sterk cinematografisch karakter. Een jaar geleden bracht hij zijn album Voices uit als protest tegen de vele schendingen van de mensenrechten. Stemmen van over de hele wereld lazen, begeleid door Richters muziek, de tekst voor van de Universal Declaration of Human Rights. Niet iedereen is gecharmeerd van gesproken woorden bij muziek en daarom is Voices 2 een welkome aanvulling. Richter speelt hierop bezonken variaties op zijn Voices-composities. De kalmerende klanken op dit album duiden eerder op berusting dan op protest. De componist speelt zelf meditatief orgel, rustgevend piano en voorzichtig-hoopvol synthesizer. Richter wordt begeleid door een warm klinkend strijkersensemble en het woordloos zingende Tenebrae Choir onder leiding van dirigent Robert Ziegler.

Al tijdens zijn studie aan het conservatorium ontstond bij Nick Kerkhoff de wens om een eigen album te maken. Nu presenteert de bassist Here And Now, waarop hij niet alleen de bandleider is, maar ook de componist van alle gespeelde nummers. Kerkhoff verzamelde een fijn kwartet om zich heen van gelijkgestemde zielen. Saxofonist Jesse Schilderink, pianist Emanuele Pellegrini en drummer George Panaite brengen de stukken waarvan Kerkhoff de kiemcel bedacht tot gecultiveerde bloei. Centraal staat het fijnzinnige geluid van de elektrische basgitaar die de bandleider bespeelt, maar in het merendeel van de tracks is sprake van een volwaardig muzikaal evenwicht. Tijdens de solo’s is de drang naar vrijheid voelbaar. Live zoekt deze band vermoedelijk graag de scherpe randen op, maar op het album blijven de musici binnen veilige marges. Here And Now is een sterk debuut, maar de volgende keer mag het kwartet meer risico’s nemen.

Ex-Beatle George Harrison schreef twee songs met blijvende waarde: ‘While My Guitar Gently Weeps’ en ‘All Things Must Pass’. Het bijbehorende album komt vandaag uit in veel versies.

Bij het beluisteren van Theology, een atypisch dubbelalbum van zangeres Sinéad O’Connor uit 2007, sloeg mijn hart af en toe over. Het was alsof het Oude Testament in een zuivere vorm op me af kwam, schrijft Gerard ter Horst.

Al jaren droomde countertenor Sytse Buwalda van een eigen ensemble. Helaas: door zijn volle agenda kwam het er steeds niet van. Totdat corona haar intrede deed en zijn concertpraktijk in maart 2020 tot stilstand kwam.

Jonny & the Jazzuits hoopt met het korte album Good Medicine christenen in deze coronatijd op te vrolijken en te bemoedigen. Het bekeringsnummer van zanger Jonny Boston - ‘There must be an angel’ van Eurythmics - staat er ook op.

De vierde plaat van de Amerikaanse zanger en schrijver Tom Odell is veruit zijn meest persoonlijke en ontwapenende album tot nu toe. In 2018 en 2019 werd Odell geteisterd door angststoornissen. Hij besloot zich een weg te schrijven uit de donkerte en zijn sombere gevoelens te verpakken in nieuwe muziek. Toen hij tijdens de pandemie niet met een band kon werken, ontdekte Tom zoals veel andere artiesten dat je in je uppie met behulp van digitale contacten en elektronische muziekapparaten je eigen doe-het-zelver kon worden. Hij knutselde zich een weg uit zijn ellende. Hij verbouwde weinig aan die huisvlijt, vandaar dat hij zijn overwonnen demonen bundelde in zestien songs die titels hebben als ‘monster v.1, monster v.2’. Maar er zijn ook iets conventionelere teksten en liedjes, zoals ‘Lose You Again’ en ‘Over You Yet’. Na een paar jaar te zijn ‘verdwaald’, voelt Tom zich met het uitkomen van monsters weer zelfverzekerd, vertelt hij met deze plaat. Zijn heldere, wat schrale stem is onveranderd. Zijn grootse en tragische aanpak, citaat van Odell, evenmin. Dus veel ballads en veel piano.