Het donkere vuur van Joachim Eijlander
‘Donker vuur’, zo noemde filosoof Martin Heidegger de ontmoeting van de gestructureerde wereld van de oude Grieken met de mystieke wereld van de Oriënt – of beter gezegd, de chemische reactie tussen die twee. Zo is ook Dark Fire van Joachim Eijlander c.s. een ontmoeting en soms versmelting van culturen. Dat begint al met de vijfdelige Partita voor cello solo opus 31 van Ahmet Adnan Saygun (1907-1991), een Turks componist die de artistieke synthese van Oost en West nastreefde.
Joachim Eijlander
(beeld nd)Naadloos aansluitend volgen twee anonieme, traditionele composities van Azerbeidzjaanse en Turkse herkomst: ‘Sari Gelin’ (naam van een genre, meestal een droevig lied over een onbereikbare geliefde) en ‘Hiçliğe Yolculuk’ (‘Reis naar nergens’).
Boven de sonore, statige bourdonkwint in de cello fladderen de coloraturen van de duduk, met zijn weemoedige klank als de roep van een nachtvogel. Je reinste magie, vooral daar waar beide instrumenten zich uiteindelijk bijna fluisterend vermengen. Deze twee innige, intieme klaagzangen vormen het huiveringwekkend hoogtepunt van de cd.
Tegelijk is hun plaats binnen het programma verraderlijk. Wat hierna komt is namelijk óók mooi, prachtig zelfs, maar klinkt opeens relatief luid en ontnuchterend. ..
Meld u aan voor onze nieuwsbrief en lees dit artikel gratis
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze privacyverklaring en de algemene voorwaarden .
