De werkelijkheid komt dichtbij in de film ‘I Don’t Wanna Dance’
Recensie
Ze fleemt en ze zuigt. Ze lacht en ze huilt. Ze liegt en ze dreigt. En het begon nog wel zo goed allemaal. Na twee jaar mogen Joey en zijn broertje weer bij hun eigen moeder Daphne wonen. De tijd bij hun oom en tante was warm en goed, maar dit is hun echte thuis. Hier willen ze zijn. Er staat een tv in de woonkamer, er komt eten op tafel en er is zelfs financiële ruimte voor een ijsje, omdat Daphne een baan heeft. Wel moeten ze opletten. Het extra bosje bloemen dat Joey meeneemt voor zijn moeder als hij boodschappen doet, maakt haar blij, maar levert ook een waarschuwing op: ze moeten de regie over hun uitgaven blijven houden, anders gaat het alsnog mis. Daarnaast is het Joeys verantwoordelijkheid om het twee maanden vol te houden op een zomerdansschool. Ze moeten het zien te redden als gezin, anders kan jeugdzorg de situatie zo weer terugdraaien.
I Don’t Wanna Dance is gebaseerd op het levensverhaal van hoofdrolspeler Yfendo van Praag. Het is knap hoe hij zijn eigen leven vertolkt, want je kunt je voorstellen dat het pijnlijk moet zijn opnieuw door zo veel moeilijke momenten heen te gaan. ‘Het is maar een film’ gaat hier niet op, dit raakt aan zijn werkelijkheid. En die werkelijkheid komt enorm dichtbij, omdat je als kijker regelmatig het idee hebt dat je naar een documentaire kijkt. Alles is zo naturel gespeeld. De aanvankelijke blijdschap, het dollen met elkaar, de liefde tussen moeder en kinderen. Maar ook het afglijden. Als Daphne stoned raakt, aan Joey gaat hangen, hem dwingt voor haar te kiezen boven de dansles terwijl hij juist zo veel moeite had gedaan om dat leu..
