Traag drama beloont je geduld in ‘True Mothers’
Satoko zit thuis als de telefoon gaat: het is de juf van haar zoontje Asato. Ze belt om te zeggen dat Asato zijn vriendje uit het klimrek geduwd heeft. Je ziet het gezicht van Satoko betrekken: schaamte en ongeloof staan in haar ogen. Beduusd gaat ze naar school om Asato op te halen. Op dat moment zijn we ongeveer een half uur in de Japanse film True Mothers en vraag ik me af of de film zo’n dun verhaal heeft: een drama over een ongelukje op het schoolplein? Dan zie ik de resterende speelduur van de film: nog zo’n twee uur te gaan!
Regisseur Naomi Kawase neemt de tijd in haar nieuwste film over een adoptie. Als je meegaat in haar tempo, zal de film je rijkelijk belonen. Want die eerste geschiedenis is nog maar de opmaat voor het drama dat zich langzaam maar zeker ontvouwt. True Mothers draait allemaal om moeder zijn én worden: voor de één onmogelijk en voor de ander ongewenst. De regisseur weet dit op een knappe manier over te brengen. Geen enkel moment wordt het te zwaar of te goedkoop of zijn de personages stereotiep. Nou, misschien de twee maffiosi richting het eind van de film dan. Maar die hebben dan weer zo’n kleine rol …
De film is sterk opgebouwd: de verschillende verhaallijnen komen op krachtige wijze bij elkaar. Elk van de hoofdpersonen krijgt ruim de tijd..
Meld u aan voor onze nieuwsbrief en lees dit artikel gratis
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze privacyverklaring en de algemene voorwaarden .
