In The Good Liar wordt je flink bij de neus genomen

Het begint zo onschuldig allemaal. Een bejaarde man en vrouw komen met elkaar in contact via een datingsite. Allebei zijn ze hun partner verloren en wagen ze een nieuwe stap op het liefdespad. Een beetje schutterend verloopt het eerste contact in een restaurant. Vreemd is het wel dat Roy na afloop een taxi neemt, terwijl hij tegen Betty had verteld lopend en met de trein naar huis te gaan. Alle alarmbellen gaan rinkelen als hij zwierig een nachtclub binnenloopt en er van de goeiige opa weinig meer over is. Wat is hier aan de hand? Dat is simpel. Roy is een ordinaire op­lichter en Betty is zijn ideale slachtoffer. Rijk, welwillend, enigszins ­naïef. Jammer van haar kritische kleinzoon, maar daar weet hij ook wel raad mee.

Het is een heerlijk licht en vilein verhaal dat hier wordt opgetuigd. Ian McKellen en Helen Mirren zijn geweldig op dreef. Eerst denk je nog dat Roy een vriendelijke bedrieger is, maar al snel blijkt hij een genadeloze crimineel. McKellen schakelt razendsnel tussen Britse gentleman en kille misdadiger. Het ene moment palmt hij Betty in door te doen of hij last heeft van zijn knie, het volgende loopt hij kwiek een slagerij binnen, rolt twee lappen vlees in een vetvrij papiertje en laat vervolgens de slager met zijn eigen vleeshamer onder handen nemen. Betty is wat bedaagder, maar kent ook haar verrassende kanten. Ze was niet simpelweg lerares, maar gaf les op Oxford. En de hoeveelheid geld op haar bankrekening laat zelfs Roy met zijn ogen knipperen. Wie is zij toch?

Het spel van de hoofdrolspelers blijft de hele film op niveau, maar het script gaat halverwege zo de mist in dat er geen redden meer aan is. Ergens voorvoel je als kijker al snel dat Roy niet alleen bedriegt, maar ook zelf bedrogen wordt. Daarmee ebt al iets van de spanning weg, maar de sprong in het verleden die de film maakt, is zo gekunsteld dat het pijn aan je ogen doet. The Good Liar is gebaseerd op een boek, maar wat op papier wellicht werkt, doet dat op het witte doek totaal niet. De zogenaamd slimme wending in het plot voelt eerder wijsneuzerig aan. Alsof het wil zeggen: kijk mij jou eens even op het verkeerde been zetten. Jammer alleen dat met elke ingenieuze sprong de geloofwaardigheid minder wordt. Vast flauw om te zeggen, maar als kijker voel je je tegen het eind van de film flink bij de neus genomen. Gezien het heerlijke spel en het fijne uitgangspunt is dat meer dan jammer. ¦

[embed:https://youtu.be/qbcV95DB5Tc]

?????

Regie: Bill Condon. Met: Helen Mirren, Ian McKellen, Russel ­Tovey, Jim Carter, e.a. 110 minuten. Kijkwijzer: vanaf 12 jaar. In 79 bioscopen.

+ Mirren en McKellen op dreef

- steeds ongeloofwaardiger