Dichter op het nieuws: vader
Zo stond mijn vader altijd. In gedachten
verdwalend, beide handen in de zij,
alsof hij uitzag naar een land voorbij
verleden tijd. Op wat hem stond te wachten?
Een man van weinig woorden en tevreden
met wat er zoal omging in zijn hoofd.
Nooit liet hij merken of hij had geloofd
in weidse vertes of oneindigheden.
Rond oud en nieuw verkleumde hij naar dood,
de handen langs zijn lichaam, blauw dooraderd.
Nu sta ik net als hij, ik houd mij groot
met beide handen in de zij, ontvaderd.
Wie weet hoe dicht een zoon zijn maker nadert,
daarginds? De einder kleurt oneindig rood.