Bij filmrecensent Jaap-Harm de Jong rolden tijdens de film Sorry We Missed You de tranen over zijn wangen
Je zou ze in je armen willen sluiten, maar als dat niet kan, sluit je ze in je hart. Een gezin, zo alledaags en liefdevol, vechtend tegen een noodlot dat niet af te wenden lijkt.
Het gebeurt me niet vaak dat ik huil tijdens een film, maar tijdens Sorry We Missed You rolden de tranen over mijn wangen. En dat niet één keer, maar meerdere keren. Het verhaal dat meesterverteller Ken Loach, in samenwerking met zijn vaste scenarist Paul Laverty, vertelt is zo levensecht dat je niet anders kunt dan gaan houden van de personages die de hoofdrol spelen. Enkele jaren geleden gooide Loach al hoge ogen met een soortgelijk verhaal, het door een breed publiek omarmde I, Daniel Blake. Mensen uit de working class die hard moeten werken om het hoofd boven water te houden. Mensen ook die, hoe hard ze ook hun best doen, het niet redden. Het systeem is onverbiddelijk. Een welhaast duistere macht die allen verslindt die niet mee kunnen komen in de vaart der volkeren. Een ‘survival of the fittest’ waarin mensen zoals Daniel Blake en Ricky Turner 10-0 achterstaan, doordat zaken als een economische crisis en ziekte juist hen het hardst raken.
Ricky en Abby Turner hadden hun zaakjes goed op orde. Harde werkers met jonge kinderen die hadden gespaard voor een eigen huis. De hypotheek ging echter niet door toen Ricky door de crisis zijn baan verloor. Nu werkt Abby met een 0 urencontract lange dagen in de thuiszorg en heeft Ricky zijn hoop gevestigd op een baan als pakketbezorger. Alles in eigen hand, wordt hem voorgehouden. Je bent de meester van je eigen lot. Geen loon, maar een honorarium. Je werkt niet voor ons, maar met ons en nog een paar van zulke mooie kreten. Je voelt als kijker de dreiging al. Dit kan alleen maar misgaan. Ricky weet het misschien ook wel, maar hij moet zichzelf wel wijsmaken dat alles goed zal gaan. Als hij nu diep gaat, kan hij hoog eindigen. Ze verkopen Abby’s auto, zodat hij een aanbetaling voor een eigen bus kan doen. Zij zal met het openbaar vervoer moeten reizen, waardoor haar dagen nog langer worden. Van half 8 ’s ochtends tot 9 uur ’s avonds is ze in touw. Hij maakt dagen van 14 uur, vechtend tegen de slaap, met een lege fles achterin, zodat hij even snel kan plassen tussendoor.
mensen van vlees en bloed
Wat Loach slim doet, is een economische werkelijkheid – het bedienen van consumenten die 24 uur per dag willen kunnen bestellen en hun pakketje op het uur nauwkeurig geleverd willen hebben – een gezicht geven in mensen van vlees en bloed. En dan niet vertolkt door gevierde acteurs, maar door amateurs. De meeste hoofdrolspelers hebben slechts deze film op hun C.V. staan. Het maakt hen enkel geloofwaardiger. Je gaat gelijk mee in wie ze zijn. Als Ricky wil vrijen, geeft Abby aan dat het haar niet lukt. Ze zegt hem dat hij morgen op haar to-dolijst staat. Helemaal bovenaan. Dochter Liza Jane ruimt midden in de nacht de spullen op als haar ouders op de bank in slaap zijn gevallen terwijl de TV nog aanstaat. Ricky krijgt ruzie met een klant, omdat ze allebei fan zijn van een andere voetbalclub. Abby laat haar haar borstelen door een cliënte, terwijl deze zachtjes voor haar zingt. Het is zo klein en alledaags. Regelmatig humoristisch, vaak pijnlijk, bijna altijd liefdevol. Loach gebruikt zulke details meesterlijk. Zo neemt hij je, nee, sleurt hij je als kijker mee in het verhaal.
Het is de ontsporing van zoon Seb die het gezin er niet bij kan hebben. Hij is 15, creatief en intelligent, maar zoekend naar een uitweg uit de spanningen thuis door het spuiten van graffiti. Hij komt in aanraking met de politie en een schorsing op school volgt. Ricky raakt steeds vermoeider en wordt meer en meer prikkelbaar. Hij moet steken laten vallen die door de beheerder van het depot zonder pardon worden afgestraft. Dan lijkt de wet van Murphy van toepassing die stelt dat alles wat mis kan gaan, mis zal gaan. Dan moet je wel van beton zijn, wil het leed van de familie Turner je niet raken. Loach laat het je voelen in elke vezel van je lijf: je kunt je kwaad maken over een economisch systeem of verbijsterd raken over politieke keuzes, maar bovenal is het goed daarachter te kijken. Een liefdevol gezin op zoek naar geluk wordt hier onverbiddelijk pootje gelicht. Als dat niet om te huilen is. ¦ [embed:https://youtu.be/zzkTl0QhYaY]
?????
Regie: Ken Loach. Met: Kris Hitchen, Debbie Honeywood, Katie Proctor, Rhys Stone, e.a. 100 minuten. Kijkwijzer: vanaf 12 jaar. In 42 bioscopen.
+ pijnlijk levensecht
+ liefdevolle aanklacht
