Kunst kijken

de journalist

Ze schrijdt statig van de trap op het Cascadeplein in Groningen, deze ijzeren dame. Ze kijkt uit de hoogte, misprijzend en daarmee boezemt ze angst in. Ze heeft een enorme jurk aan, opengewerkt en versierd met ronde vormen. Haar hoofd is groot en past bij het formaat van haar jurk. Maar als je door haar jurk heen de contouren van haar lichaam volgt, zie je iets vreemds. De rest van haar lijf is uit verhouding, want haar voeten raken de grond niet eens. Ze bungelen halverwege de jurk. Volg je vanaf de voeten haar lichaam weer terug naar boven, dan zie je opeens hoe groot haar hoofd is.

Ze staat dus niet op de grond, maar toch lijkt het alsof deze dame loopt. Dat komt door de vormen aan de voorkant van haar jurk. Daar zitten uitstulpingen die benen en voeten doen vermoeden. Ook de sleep van de jurk die achter haar van de trap af lijkt te golven, geeft de suggestie van snelheid.

Haar armen vallen uit de toon. Ze zijn zo lang dat ze de grond raken. Vanaf haar ellebogen zijn het ook eigenlijk geen armen meer, maar een soort taps toelopende wandelstokken. Is ze aan het nordic walken?

Van dichtbij is deze dame heel erg groot. Maar van wat meer afstand valt ze in het niet naast het grote flatgebouw met de naam De regentes. Aan de overkant van de singel valt ze al helemaal niet meer op. Waar komt ze vandaan? Is ze bij iemand op bezoek geweest? Heeft ze net een van de kantoren bezocht? Is ze daar zo slecht behandeld dat de ontevredenheid nog op haar gezicht staat? Is zij de regentes die niet wil dat er met haar wordt gespot?

Leuk detail: Bekijk deze dame eens op google maps. De beheerders van de site hebben haar gezicht wazig gemaakt zoals ze ook doen bij echte mensen.

de kunstenaar

Het kunstwerk Ultra is van kunstenaar Sylvia B. ze profileert zich met een eenletterige achternaam, de beginletter van haar achternaam. Het kunstwerk staat sinds 2005 op het Cascadeplein, niet ver van het NS-station. Deze maand is van haar een expositie te zien in galerie Ron Mandos aan de Prinsengracht in Amsterdam. Kunst die ik maak staat vaak naast de normaliteit. Toen ik van het Centrum voor Beeldende Kunst (CBK) in Groningen de opdracht voor het kunstwerk kreeg, was het hele gebied al klaar. De gebouwen stonden er al en er mocht voor het kunstwerk niet meer worden geheid. Het beeld mocht dus niet te zwaar worden, maar het moest wel een groot kunstwerk worden. De omgeving bevat een optocht van pilaren, viel me op. Alle gebouwen hebben ze. Het beeld dat ik gemaakt heb, loopt voorop in die optocht. En zoals je bij circusoptochten wel mismaakte mensen ziet, is dit een mismaakte vrouw. Haar benen zijn inderdaad te kort en haar hoofd is te groot. Maar ze heeft haar mismaaktheid overwonnen. Dat zie je ook aan haar.

Als je goed hebt gekeken, zie je dat het beeld een mix van stijlen is. Dat is in mijn werk vaak het geval, maar nu heb ik het ook gedaan met het oog op de mensen die in de buurt van het beeld wonen en werken. In de lage gebouwen zitten kantoren, in de hoge torenflat met de naam De regentes wonen vooral vijftigplussers. s Middags na vijf uur wordt het gebied overgenomen door skaters. Ik moest dus een beeld ontwerpen waar heel verschillende groepen mensen langskomen.

Voor vandalisme ben ik niet bang geweest. En dat is ook gebleken. Er is nooit iets aan het beeld beschadigd. Wel heb ik het beeld zo ontworpen dat de skaters er met hun skateboard niet op kunnen rijden. En als ze er op willen klimmen, komen hun Replay-broeken onder de roest te zitten. Dat zullen ze wel niet willen.

Met de naam De regentes heeft het beeld niets te maken. Leuk dat je denkt dat ze ontevreden is na een bezoek aan een kantoor. Die reactie op het beeld heb ik nog niet eerder gehoord.

Het beeld heet Ultra. Want alles eraan is ultra. Ik heb er twee jaar lang fulltime aan gewerkt. En ze is zelf ultra, enorm groot. Maar op een bepaalde manier is het ook weer heel klein. Op mijn website staat een foto van het beeld die van heel hoog is genomen. Daarop lijkt ze een barbiepop.

tips voor deze rubriek? Mail naar meedenken@nd.nl