De film The Swallows of Kabul is een mooie aquarel van de onderdrukking van de taliban
Het lijkt wel of er de laatste tijd steeds meer serieuze animatiefilms zijn uitgebracht, zoals Another day of life (over de onafhankelijkheidsstrijd in Angola) en Funan (over de Rode Khmer in Cambodja). The Swallows of Kabul neemt het door de taliban bezette Kabul als decor voor een verhaal over liefde, moed en onderdrukking. De drie animatiefilms kenmerken zich door hun artistieke uitvoering. The Swallows of Kabul is fantastisch mooi geaquarelleerd. De stoffige straten, de kapotgeschoten gebouwen, het uitzicht over Kabul en de sterrenhemel zien er prachtig uit. De hitte komt je haast van het bioscoopscherm tegemoet. Bij dit soort animatiefilms blijven gezichtsuitdrukkingen lastig. Daardoor moet de film het vaker hebben van de hele lichaamshouding of van wat de personen zeggen. Op beide fronten scoort de film goed en lukt het de regisseur de geverfde personen tot leven te brengen.
De drie animatiefilms vertellen alle een persoonlijk verhaal. The Swallows of Kabul draait om twee echtparen die beide op hun manier lijden onder het regime. Mohsen en Zunaira zijn het jonge, verliefde koppel dat hun droom van lesgeven verwoest ziet door de sluiting van de universiteit. Hun moderne levensstijl met popmuziek, uitgaan en academische discussies is verboden door de taliban. Het tweede stel bestaat uit gevangenbewaarder Atiq en zijn terminaalzieke vrouw Mussarat. Zijn gevangenis is veelal leeg: de gevangen worden vaak al de volgende dag gestenigd of opgehangen.
De twee verhaallijnen kruisen zich op een onverwachte manier en ook de ontknoping van de film is verrassend. Gelukkig is de film realistisch genoeg om daar geen happy end van te maken. De onderdrukking van de taliban is voelbaar alomtegenwoordig en de film toont hoe verschillend mensen op die continue dreiging reageren. Daarbij zijn de vrouwen het moedigst: zij durven een andere toekomst te zien. De mannen mijmeren over het verleden en lijken lamgeslagen, gevangen in hun lot. Alleen als zij werkelijk het gezicht van de ander zien, komen zij in opstand.
De film is het meest beklemmend als we door de ogen van een vrouw in boerka over straat lopen. Je gezichtsveld is beperkt en je ziet de wereld door gaas. Het zou echter de plank misslaan de film op te vatten als een pleidooi voor een boerkaverbod. De film pleit juist voor de vrijheid om zelf te bepalen wat je draagt, zegt en denkt. Kortom: hoe je leeft. ¦
[embed:https://youtu.be/V674aSfDHFE]
?????
Regie: Zabou Breitman, Eléa Gobbé-Mevellec. Met Hiam Abbass, Simon Abkarian, Swann Arlaud e.a. 81 minuten. Kijkwijzer: vanaf 12 jaar. In 29 bioscopen.
+ mooi geschilderde animatie
+ aangrijpend verhaal