Dwalen door een labyrint
David Markson schreef een experimentele roman waarin hij gangbare romanconventies op de schop neemt. Lezers die hem volgen in zijn literaire labyrint beleven een tegendraads leesavontuur.
Een vrouw van een jaar of vijftig vertelt een intrigerend verhaal. Zij beweert de laatste mens op aarde te zijn. Ze verplaatst zich met auto’s die langs de kant van de weg staan en die nog voldoende brandstof in de tank hebben. Ze rijdt naar Amsterdam, Parijs en Rome en huist er in musea, waar ze schilderijen uit hun lijst haalt. De lijsten verbrandt ze om zich te warmen. Een van de lijsten is die van La Gioconda (de Mona Lisa) ‘met het oude vernis dat een scherpe geur aan de rook verleende’.
David Markson opent op bijbelse wijze: ‘In het begin liet ik soms boodschappen achter op straat.’ Met witte verf kalkt de vrouw enorme blokletters ‘op kruispunten waar iedereen ze van alle kanten kon zien’. D..
Meld u aan voor onze nieuwsbrief en lees dit artikel gratis
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze privacyverklaring en de algemene voorwaarden .
