Als een katholiek en een protestant de geloofsbelijdenis van Nicea uitleggen
Zeg je ‘ik’ of zeg je ‘wij’ als je het geloof belijdt? Dat hangt ervan af. Bij de Twaalf Artikelen zeggen we ik. Ik geloof in God, de Vader, de Almachtige. Geloven is een persoonlijke zaak, een belangrijk accent in het protestantisme. Wat is jouw enige troost, vraagt de catechismus. De geloofsbelijdenis van Nicea begint met wij: wij geloven in één God. Zo stond het er oorspronkelijk in het Grieks. In het Latijnse westen is men al gauw overgegaan op het enkelvoud en zo wordt deze belijdenis nog steeds gezongen in de misviering: credo in unum deum.
Bram van de Beek en Herwi Rikhof, die in het boek Wij geloven de Niceense belijdenis uitleggen, kiezen overtuigd voor het wij. Dat het ik in het westen en zeker in het protestantisme dominant is geworden beschouwen zij als een verlies, want de kerk is er eerder dan de enkele gelovige. Het aardige van dit boek is, dat dit wij ook slaat op de ontmoeting van de tradities die de beide auteurs vertegenwoordigen, de katholieke en de reformatorische. Rikhof en Van de Beek zijn gepensioneerde hoogleraren in de systematische theologie en zij geven met hun expertise een fraaie inkijk in het ontstaan en de groei van deze belijdenistekst en de vastlegging ervan op de synodes van Nicea (325) en Constantin..
Meld u aan voor onze nieuwsbrief en lees dit artikel gratis
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze privacyverklaring en de algemene voorwaarden .
