Het knakken, koot voor koot, van vingers
Genadeslag, genadeklap, genadestoot, het is allemaal hetzelfde: ‘het doden van een levend wezen, om het uit zijn lijden te verlossen als er weinig tot geen hoop is op genezing’. Waarom koos Willem Jan Otten in de titel van zijn jongste bundel voor klap: Genadeklap? Ik denk omdat klap nog onverwachter klinkt dan slag. Bovendien doet klap andersom ook denken aan applaus. In elk geval gaat hij terug naar de letterlijke genade, acceptatie, ultieme weldaad.
Willem Jan Otten houdt niet van abstracties, wel van verhalen in gedichten. Ook stroomt er altijd veel water door zijn poëzie. In het eerste gedicht voert gevaarlijk water een zwemmer naar een dodelijke val. Maar ‘Iemand dreef daar voor mij uit’, en seint een teken van hoop, ‘stak zijn duimen op’ voor de schijnbaar reddeloze zwemmer en zijn familie.
Stroomopwaarts dreven
Vonne, zonen, nichtjes, broer Michiel.
Meld u aan voor onze nieuwsbrief en lees dit artikel gratis
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze privacyverklaring en de algemene voorwaarden .
