Triomf over het graf
Denis Johnson probeert je met een van zijn hoofdpersonen wijs te maken dat schrijven gemakkelijk is. ‘Je bepaalt je eigen werktijden, klooit door het huis in je pyjama, luistert naar jazzopnames en drinkt koffie terwijl er weer een dag ontsnapt. Je hoeft niet op hoog niveau te functioneren of, in de meeste gevallen, überhaupt te functioneren.’
Elke zin in De gulheid van de zeemeermin van Denis Johnson ademt het bewijs van het tegendeel. Hoe eenvoudig de zinnen ook lijken, ze zijn uiterst effectief. De sfeer die ze scheppen roept de teleurstellingen en mislukkingen in ons leven genadeloos op. En hoe vreemd het ook moge klinken, het heeft een enorme poëtische kracht.
Vanaf de eerste zin word je het titelverhaal ingezogen. Er wordt verteld dat Elaine fantastisch kan koken en daarmee wordt ook het vervolg direct geloofwaardig, maar vreemd is het wel dat mensen van meer dan middelbare leeftijd een spelletje spelen waarbij ze benoemen wat de hardste geluiden zijn die ze ooit gehoord hebben en dat een van hen over zijn aan tourette lijdende broer vertelt dat die in de bus kan roepen..
Meld u aan voor onze nieuwsbrief en lees dit artikel gratis
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze privacyverklaring en de algemene voorwaarden .
