Levensecht verhaal van de Watersnoodramp
Recensie
Het is inmiddels zeventig jaar geleden, maar voelt voor veel getroffenen nog als de dag van gisteren: de Watersnoodramp van 1953. Willemijn de Weerd sprak een aantal mensen die de ramp overleefden en verwerkte de indrukwekkende verhalen in het jeugdboek Alleen maar zee. Dat levert een indringend en realistisch verhaal op, vol tragiek. Op onverholen wijze laat De Weerd zien hoe het geweest moet zijn voor de slachtoffers.
Het stormt. De wind giert om het huis. De grote boom in de tuin is omgevallen en het konijnenhok voor de schuur is verdwenen. En wat is dat voor gek geluid? Riet (11) gaat rechtop in haar bed zitten. Het lijken de kerkklokken wel. Maar die luiden op zondag net voor kerktijd, niet midden in de nacht, toch? De zorgen van Riet nemen met het uur toe, zeker als het water komt en het huis begint te trillen. ‘Dit gaat mis’, mompelt haar vader. Vanaf dat moment is de spanning om te snijden en de paniek voelbaar. Uiteindelijk zoeken ze hun toevlucht op het dak en springt Riet op een vlot. Haar vader gooit haar zusje Lenie erachteraan. Maar waarom laat hij hen aan hun lot over?
