Drie levens verbonden door migratiecrisis

Wytske Versteeg, die in 2020 de Frans Kellendonk-prijs won voor haar oeuvre, schreef met Het gouden uur weer een boek dat doortrokken is van prachtige taal. Ze weet hoe ze situaties treffend moet omschrijven zonder in clichés te vervallen.
Toch is de mooie taal niet genoeg om je stevig vast te blijven houden aan het verhaal. Het is lastig erin te komen. De personages leer je als lezer maar gedeeltelijk kennen, je komt weinig over ze te weten. Daarom wordt het moeilijk om een echte band met de personages op te bouwen. Of is dat precies het spel wat Versteeg ons wil laten spelen?