Het zijn de minder vertrouwde namen die het boek De moderne theologen zo interessant maken
Recensie
Negentig moderne theologen in achthonderd pagina’s. Dat is de eindstand van De moderne theologen, een prachtige bundel waar Marcel Poorthuis en Wilken Veen jaren aan hebben gewerkt.
In recensies van dit type bundels zie je altijd een paar voorspelbare kritiekpunten: mensen missen een bepaalde theoloog, zijn het niet eens met hoe een van hun helden wordt geanalyseerd, of maken bezwaar tegen de gebruikte categorieën. Dus dat is precies wat ook ik hier zal doen.
Maar eerst lof. De moderne theologen kent een opbouw in twee delen. Het eerste deel werkt met de vertrouwde kerkelijke grenzen: katholieke, protestantse, anglicaanse en orthodoxe theologen. Maar daar houdt het niet op. Ook islamitische en Joodse denkers krijgen hun eigen hoofdstuk. Ook in die religies bedrijft men immers theologie – een besef waar de christelijk-elitaire Nacht van de Theologie nog niet van doordrongen lijkt.
