Diepe ellende in Glasgow

De Schots-Amerikaanse schrijver Douglas Stuart werd in 2022 beroemd, toen zijn roman Shuggie Bain werd bekroond met de Booker Prize. In Stuarts nieuwe roman Mungo is een vijftienjarige jongen net als Shuggie Bain totaal gefixeerd op zijn moeder. De zachtaardige Mungo Hamilton, vernoemd naar de beschermheilige van de Schotse stad Glasgow, kan zijn aan drank verslaafde moeder Mo-Ma niet loslaten en zoekt constant naar haar warmte.

In haar nieuwe roman schrijft Marie de Meister over een schrijfster met een writer’s block die een roman wil schrijven over verlies en schuld. Na veel geworstel en frustratie komt er een fragment betoverend proza uit haar pen. Zinnen over de band met haar moeder, over vervreemding en geborgenheid.

Joseph Conrad is bij uitstek een schrijver zonder grenzen. Officieel staat hij te boek als ‘Pools-Brits’, maar daarmee doe je hem eigenlijk tekort: hij werd geboren binnen het Russische tsarenrijk, op Oekraïens grondgebied, uit Poolse ouders. Later bevoer hij de wereldzeeën, voornamelijk onder Britse vlag.

De nieuwsgierigheid wordt geprikkeld bij het zien van de omslag. Wolken als klauwen, in de verte de contouren van een dorp in vlammen bij nacht, de titel: Het water bewaart ons. Waarvan? Haro Kraak (1986), redacteur bij de Volkskrant en afgestudeerd socioloog, heeft zojuist zijn tweede boek gepubliceerd. Een roman, vooral niet op ware gebeurtenissen berustend, benadrukt de auteur op zijn site. Hij heeft een aversie tegen boeken die op die wijze op de markt worden gebracht. Nee, volop fictie hier, puttend uit bekende gesloten gemeenschappen elders, toen en nu. Puttend uit de sociologie, de journalistiek. En puttend uit een creatief vermogen dat de lezer aan zich weet te binden door latente dreiging, door knappe misleiding in een goed lopend verhaal. Dit zou een filmscenario kunnen worden.

Pieter Waterdrinker (1961) schreef adembenemende romans als Tsjaikovskistraat 40 (2017) en De rat van Amsterdam (2020).

Iedere Nederlander weet dat de zeespiegel stijgt, maar de meeste mensen denken: het zal mijn tijd wel duren. Alsof wij ons geen zorgen moeten maken over de generaties die na ons komen.

Veel kinderen zijn er dol op: serieboeken. Na het eerste deel weet je meteen of het wat voor je is. Een volgend deel is dan een veilige keus, biedt houvast en geeft veel leesplezier. Uitgeverijen investeren er volop in, waardoor de afgelopen maanden diverse nieuwe (jeugd)series het levenslicht zagen.

Drie onderzoekers bekeken mondiaal alle naoorlogse stembussen en trokken lijnen vanaf 1948 naar nu. Klassenverschillen gaven steeds minder de doorslag; etnische, raciale, religieuze en nieuwe ideologische scheidslijnen blijken niet minder grimmig.