‘Het eind van de relatie’ van Graham Greene is een prachtige klassieke uitgave

In zijn nieuwe boek De zeven vinkjes betoogt Joris Luyendijk dat witte, hoogopgeleide mannen met autochtone ouders die ook hoger onderwijs hebben genoten de dienst uitmaken in politiek, openbaar bestuur en journalistiek. Mannen als hijzelf dus.

Stapels zelfhulpboeken over angststoornis las Marian Mudder. Ze volgde allerhande therapieën. De actrice leed zo hevig onder angst dat ze ruim tien jaar niet het podium op durfde en alleen in tv-producties speelde.

In het boek Hemelrijk reconstrueert de Vlaamse auteur Chris De Stoop de coronatragedie in een verpleeghuis, van binnenuit: door de ogen van bewoners, familie en zorgverleners, en pleit hij voor eerherstel voor verpleeghuizen in coronatijd.

Joe Biden leidt tot minder boeken dan zijn voorganger Donald Trump. Maar voor het genezen van de Verenigde Staten is meer nodig dan een goede president.

Vijftienhonderd schrijvers werden onder de Sovjetdictator Stalin geëxecuteerd. De aantallen onder musici en componisten liggen lager. Maar het bleef vaak spookachtig Russische roulette.

Op het eerste gezicht heeft plantenkunde misschien niet veel met politiek van doen. In De plantenjager uit Leningrad vertelt Louise Fresco het verhaal van de Russische botanist Nikolaj Vavilov. Zijn leven stond in het teken van de voedselvoorziening, maar zijn droom eindigde in een kerker van het Stalin-regime, waar ze hem de hongerdood lieten sterven.

Vroeger had je martelarenboeken, over het leven van geloofshelden die hun leven gaven voor het geloof. Wellicht kun je dit boek van diverse auteurs uit literaire kring ook zien als een martelaarsboek, zij het dat niet iedereen in dit boek zijn leven liet onder vervolging. Het is een verhalenbundel. Er is gekozen om in verhalende vorm een moment of soms een periode uit het leven van de geloofsgetuigen te vertellen. 23 figuren van de vroege kerkgeschiedenis tot onze eeuwen komen voorbij. Bekende figuren als Augustinus en Calvijn, Bunyan en Spurgeon passeren de lezersogen, maar ook minder bekende als Peter Waldo en Elisabeth Elliot. De schrijvers beogen kerkgeschiedenis weer over het voetlicht te brengen en daarmee de strijdende kerk van vandaag moed en inspiratie te bieden in een geestelijke strijd zonder wapens. De verhalen verschillen in stijl en kwaliteit. De sterkste zijn die waarin de tijd in het heden wordt getrokken, zonder al te veel gebruik van voltooide tijden en verleden tijden. De oude methode van het ‘praesens historicum’, de tegenwoordige tijd van het verleden, voldoet nog altijd uitstekend in dezen.

De ondertitel, groeien in wijsheid, geeft goed de doelstelling van de schrijver over het bijbelboek Spreuken weer. Wijsheid is geen star begrip, geen eigenschap die hoort bij intelligentie of iets dergelijks. Wijsheid kan en moet groeien. Bijvoorbeeld door waarneming en door het leren van je fouten. Dit boek gaat door de hele verzameling van wijze woorden uit het Spreukenboek heen. De eerste negen hoofdstukken integraal, de volgende hoofdstukken meer thematisch, dat wil zeggen: niet elk vers wordt dan behandeld. In de inleiding geeft de veelzijdig geleerde auteur en voorganger zijn visie op auteur, achtergrond en gebruik van het relatief onbekende bijbelboek. Weinigen zullen de Spreuken goed kennen en je leest het niet achter elkaar uit. Wie Jezus Christus als hoogste Wijsheid ziet, kan zich door de Spreuken goed laten verwijzen naar Hem en naar de praktijk van het goede leven met Hem. Door Jezus komen de spreekwoorden van Salomo en anderen minder op zichzelf te staan als algemene woorden van wijsheid. Hoe waar de Spreuken ook zijn, de schrijver wijst er terecht op dat ze altijd in tijd en context gelezen moeten worden. Een Spreuk is waar op het juiste moment in de juiste situatie.