Sprookjes over meisjes

In de roman De exodus van Hendrik Peter Scholte naar Pella schrijft Michiel van Diggelen over het bonte leven van een van de initiatiefnemers van de Afscheiding in 1834.

Beatrice de Graaf bestudeert de omgang met crises na 1800 en ontdekte dat er na 1992 iets bijzonders gebeurde. Er ontstond een nieuw crisisbesef, waarbij de burger als gedupeerde, als eiser en klager voorop stond.

Ze heeft het weer voor elkaar, Lynn Austin. In de boekwinkels ligt haar zeer lezenswaardige nieuwste geesteskind, De bron van liefde. De roman vertelt het verhaal van de Joodse Gisela en de Amerikaanse veteraan Jimmy, allebei slachtoffer van de Tweede Wereldoorlog.

Pas drie jaar zijn ze als de tweeling Kara en Lizzie hun vader Jack en grootouders Holbrooke verliezen door een vliegtuigongeluk. Stiefmoeder Amanda is dol op de meisjes en wil voor hen blijven zorgen. Zij zijn erfgenamen van de miljardenfirma Holbrooke. Dan verschijnen opa en oma Krebbs, de ouders van hun jong gestorven moeder, ten tonele. Deze notoire casinogangers Deke en Eloise hebben dollartekens in hun ogen. Helaas krijgen ze de voogdij over de tweeling toegewezen, omdat ze de enige levende familieleden zijn. Amanda blijft wanhopig achter, met lege handen, en Kara en Lizzie worden meegezogen in een waardeloos leven dat mijlenver afstaat van dat van de Holbrookes. Hoe kan Amanda ooit haar belofte om voor de kinderen te zorgen, waarmaken?

In 1940 valt de duisternis over de Lichtstad als de nazi’s Parijs binnentrekken. De Amerikanen in de Franse hoofdstad hebben een keuze: blijven of terug naar huis. Ballerina Lucie Girard kiest ervoor de Engelstalige boekhandel te kopen van de Joodse Greenblatts, zodat zij de wijk kunnen nemen naar de VS. Haar winkel zal een cruciale rol gaan spelen in het verzet.

Bij het ontslag van minister Adriaan Dijxhoorn speelden koningin Wilhelmina en prins Bernhard een minder fraaie rol.

Bert Dop (1946) studeerde rechten en was gemeenteambtenaar. Al meer dan 25 jaar doet hij onderzoek naar de geschiedenis van de doopsgezinden, eerst de doopsgezinden in zijn geboorteplaats Sappemeer en omgeving, later de doopsgezinden in de gehele provincie Groningen. Het eerste hangt met het laatste samen. Rond 1850 leidde de emancipatie van de doopsgezinden in Sappemeer volgens Dop ‘tot een tragische controverse tussen enerzijds de oude leraar, een lekenprediker, en anderzijds de toonaangevende leden van de gemeente, die liever luisterden naar een gestudeerde predikant’. Dop vroeg zich af, of dit ook het geval was in alle twaalf doopsgezinde gemeenten op het Groningse platteland. In zijn boek doet hij zeer nauwkeurig en zeer feitelijk verslag van zijn onderzoek. Met enkele voorbehouden concludeert Dop dat elders op het Groningse platteland sprake was van een vergelijkbare trend. De overgang van behoudende doopsgezinden naar de afgescheidenen van Hendrik de Cock kwam volgens Dop niet veel voor, behalve in Sappemeer en Den Horn.

De verzoenende stem van Etty Hillesum (1914-1943) is in onze tijd meer dan welkom, vindt Judith Koelemeijer, die een boek over haar schreef. ‘Zij zegt dat haat geen antwoord kan zijn. Zij inspireert om niet steeds bozer te worden. Stel je open voor een ander. Een vriendelijk woord is soms al genoeg. We moeten er samen uit zien te komen.’