Wat Jef Last maar niet leerde, is met enige afstand naar de politiek te kijken
De uitdrukking ‘Wie schrijft, die blijft’ veronderstelt dat wie maar veel publiceert, na zijn dood niet vergeten zal worden. Immers, er liggen boeken en soms zelfs een heel oeuvre om iemand in herinnering te houden. Dat dit een mythe is, bewijst het leven van de schrijver, communist, activist en homoseksueel Jef Last (1898-1972).
Ik sloeg er dezer dagen eens enkele handboeken over de geschiedenis van de Nederlandse literatuur op na. In de 28e druk van Literatuur. Geschiedenis en bloemlezing (1975) wijdt H.J.M.F. Lodewick een klein stukje aan Jef Last, dat begint met de zin: ‘Van Jef Last kunnen wij zeggen dat zijn omvangrijke oeuvre ongelijk van waarde is.’ Ton Anbeek is in zijn Geschiedenis van de Nederlandse literatuur tussen 1885 en 1985 (1990) nog beknopter en noemt hem slechts in één adem met andere schrijvers die veel engagement in hun werk legden en zich als navolgers lieten kennen van de Russische (en communistische) schrijver Ilja Ehrenburg, die reportageromans schreef over het sociale-economische leven. In dit millennium lijkt Last hel..
Meld u aan voor onze nieuwsbrief en lees dit artikel gratis
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze privacyverklaring en de algemene voorwaarden .
